دیگر مُسکّن‌ها دوای درد مسکن نیستند
به گزارش نبض بازار ، طی چند سال اخیر شاهد رشد لجام گسیخته قیمت مسکن در کشور و بخصوص در تهران بودیم به طوری که نرخ مسکن از متری پنج و نیم میلیون تومان در سال 97 به متری 11 میلیون در سال 98 و سپس به متری 15.5 میلیون در فروردین سال جاری رسید تا آنکه سرانجام دفتر برنامه ریزی و اقتصاد مسکن وزارت راه و شهرسازی خبر داد که قیمت هر متر مربع مسکن در تهران به میزان هفده میلیون تومان رسیده است.
برای پی بردن به دلیل گرانی اصلی سرسام آور قیمت و اینکه چرا با وجود طرح های تشویقی نظیر مسکن ملی، وام های بانک های مختلف و... شاهد آن این افزایش هستیم باید بدانیم که که راه حل های فوق فقط راه حل هایی هستند که به عنوان مسکن برای کنترل تعادل عرضه و تقاضا در این بازار بکار گرفته میشود و نه راه حل های دائمی
جواب قطعی و همیشگی به گرانی در آن است که اصولا با یک سری از سیاست های کلان (و نه طرح های تشویقی) بتوانیم مسکن را از کالایی به منزله سرمایه به کالایی مصرفی تغییر هویت دهیم. که بهترین کار برای محقق کردن این امر همان توصیه مکرر کارشناسان بازار مسکن به دولت است که بارها و بارها از دولت خواسته اند تا اخذ مالیات بر خانه های خالی را دستور کار قرار دهد که هربار دولت با بهانه های مختلف از آن امتناع ورزید.
زیرا که مالیات بر عایدی می‌توانست در مجلس نهم به تصویب برسد؛ اما با ارسال نامه‌ای از سوی عباس آخوندی وزیر وقت راه و شهرسازی به علی لاریجانی رئیس وقت مجلس و اعمال فشار و لابی‌های وی، جزئیات این طرح در صحن علنی بررسی نشد و با استفاده از اختیارات رئیس مجلس و به بهانه شفاف نبودن طرح، بار دیگر به کمیسیون اقتصادی بازگردانده شد. دولت در آن برهه وعده داد لایحه‌ای جامع در این زمینه تقدیم مجلس خواهد کرد. وعده‌ای که هرگز عملیاتی نشد.
وحالا هم هرچند جسته و گریخته خبرهایی در این خصوص رسانه ای میشود اما باز سازمان ها متولی به دلیل آماده نبودن زیرساخت از زیر بار آن طفره می‌روند.
بیشتر بخوانید:
خرید مسکن آرزوی دست نیافتنی
تناقضی عجیب در طرح مسکن ملی!
