سر خم نکنیم
به گزارش نبض بازار،میثم علوی مطلبی با موضوع"سرخم نکنیم"نوشته که به بررسی برخی از رفتارهای امروزی پرداخته است.
تقریبا بیشتر ما در نظر و بیان دچار شرک و دوگانگی نیستیم (و بگذریم از امثال آن خبرنگاری که تا چند سال قبل یکی از کارهایی که ما نسبت به او هر از گاهی انجام میدادیم استدلال برای اثبات وجود پروردگار متعال بود و امروز ریش و پشمی بهم زده و به اسم انقلاب و خانواده ایثارگر در حال تیغ زدن بنگاههای اقتصادی است)و غیر از معدودی همان طور که گفته شد در ظاهر به توحید اعتقاد داریم ولی آن چیزی که مشکل را شروع میکند و ما را در عمل دچار شرک خفی میکند این امید داشتن به دست انسان ها و دولا راست شدن برای اصحاب قدرت و ثروت است.
این موضوع آنقدر حساس و گاها پیچیده است که اگر مومنی برای از دست دادن آبروی خود هم که ظاهری مقدس دارد نگران باشد نیز دچار شرک خفی شده است که لله العزه ولرسوله و للمومنین
امروز شاهد هستیم خواهران و برادران ما در مراسم ختم،کنسرت و اکران با یک رفتار دون شان برای دیدن سلبریتی ها خود را له میکنند و‌حتی پول میدهند و عکس یادگاری میگیرند و با چند ثانیه در کنار یک هنرمند تو خالی بودن ارضا میشوند و تمام تلاش های نکرده خود را با در کنار دیگری قهرمان و سرشناس بودن اطفا میکنند و خود انسانی را بر طبق گذاشته و تقدیم فلش های دوربین عکاسی میکنند.
این خود کمتر بینی وجهه مقدس هم میتواند داشته باشد که یادم می آید با تعدادی از برادران با رفسنجانی در کاخ مرمر(که در ادبیات قلعه حیوانات برای حلال کردن آن ساختمان قدس نامیده میشد) دیداری داشتیم که پس از گفتگو مرحوم دست در جیب خود کردند که صدایی که بنده شنیدم حداقل پنجاه انگشتر بود که نگین آن متعلق به سنگ مزار حضرت سیدالشهدا بود که توسط نخست وزیر عراق به او داده شده بود که اولی که برای اهدا بیرون آورده شد یک هجومی توسط دوستان به ایشان شد و به ما هم بده شروع شد...تنها یکی از برادرا جلو نرفت و از این تبرکی محروم ماند که به بنده گفتند حتی سنگ قبر حضرت هم ارزش این را ندارد که برای به دست آوردنش سر خم کنیم و اگر با عزت و احترام هدیه داده شود البته بسیار تشکر باید کرد و به رسم تبرک قابل احترام و ارزش است و الا بنده از خود حضرت ولیعصر هم انگشتر طلب نخواهم کرد.
در جایی که افراد مختلف که بنده میگویم انسانهای مشتاق و مومن و علاقمند برای گرفتن چفیه و انگشتر رهبر انقلاب سر خم میکنند و احساس میکنند که با اینکار خیری خواهند دید که قطعا نمیبینند شاهد بودم در سیما که در نمایشگاه کتاب یک خواهر مومن و نورانی به رهبری گفتند که بنده میخواهم به شما یک تسبیح بدهم که ایشان بسیار متعجب شد و تصور میکنم گفتند همه میگیرند شما میخواهی بدهی!!؟ و گرفتند و تشکر کردند و برای اولین بار حداقل تا جاییکه بنده دیدم ایشان دست در جیبشان کردند و یک تسبیح بسیار گرانبها،زیبا و متبرک به آن خواهر دادند که طبق قاعده رحمان هر کسی داد هفتاد برابر گرفت و هر کسی کند همانم به دست نیاورد مگر ناپایدار.
این صفهای شلوغ برای غذای نذری و هل دادن ها،این پوستر چسباندن ها، این من آرزو دارم رونالدو و علی دایی را ببینم جز برا کودکان که انتظاری از عقل چهار پنج ساله آنها هم نیست نباید در بین بزرگسالان رواج پیدا کند که انسان شناسی مقدم بر خداشناسی است و هر کسی خود را شناخت دیگر با عناوین دنیوی و حتی مقدس خود را تحقیر نمیکند که اگر ما واقعا دنبال تبرک هستیم یک دانه برنج حضرتی کافیست و نیازی نیست خود را در مقابل رستوران صحن غدیر کوچک کنیم که آن غذا شفا که نمیدهد هیچ بلکه ذلیل هم میکند
البته رسم ادب و احترام است در کنار اینکه سر خم نمیکنیم قدردان شایسته برای محبتهای معنوی و مادی اساتید و بزرگان و دیگر انسانها باشیم که قطعا این ویژگی ناسپاسی یک خطر بزرگ است که برخی مومنین و اهل خطا بصورت مشترک با هم دارند.
